گفتــــــــی دوستت دارم

من هـــــــم باور کردم

اما هیچ وقت ندانستم

جنس دوستت دارم هایت چینی ست

درست مثل گذشته به آمدن شک داشت

هنوز پنجره برقاب صورتش لک داشت

نشست درد دلش را به آسمانها گفت

اگر چه فرصت ماندن ، همیشه اندک داشت

من از دریچه تکرار لحظه ها دیدم

که شال ساده سبزش هزار پولک داشت

و مثل دختر بی ادعای آبادی

به روی دامن تنهائیش عروسک داشت

نگاه کرد ولی باورش نمی شد چون

هنوز مزرعه خشک ما مترسک داشت

کلاغ های تباهی به باد خندیدند

و هم به مرد غریبی که باد بادک داشت

دوباره شاخه سیبی از آسمان خم شد

ولی چه سود که او هم دو دست کوچک داشت

غروب آمده بود و سکوت می بارید

و مرد مثل گذشته به آمدن شک داشت

اتاق 3در4 عمود گشته طناب

و بغض حلقه مرگم دوباره روز عذاب

نگاه خسته و گنگم به لحظه های غریب

به خنده های لطیفت ، به چهارچوب کتاب

تو پر زدی و دل من اسیر غم ها شد

و حجم عشق محالم شبیه یک مرداب

دل و دماغ دلم رفت ، عجیب دلگیرم

بیا به طبع لطیفم بیا به شعر ناب

سکوت مبهم اینجا حکایت مرگ است

دلم برای نبودن پر از سوال و جواب

و چهار پایه و لرزش به زیر پاهایم

خدا کند برسیم لااقل به هم در خواب

تو هم که مثل منی و شدی مچاله عشق

و من که مثل تو بودم شدم زباله عشق

هنوز اول راهم که آخرم این شد

هنوز مثل همیشه صبور، هاله عشق

حلول کرد و نگاهت شبیه یک وحشی

شد و تمام صدایم که مثل ناله عشق

به جیغ می رسد و این تمام عصیان است

تو توی حال عجیبی و من حواله عشق

شدم حقایق پنهان که بر نمی گردد

شبیه تو و من و این لجن تفاله عشق

دوباره ساعت پنج و قرار و شیشه ی ژل

لباس شیک و مرتب برای دیدن دل

دوباره آینه و شانه ، ادکلن ، عینک

برای هر که بخواهد شماره منزل

تو بین مخترعان گذشته و امروز

مرید یک نفری ، یک نفر ، گراهام بل

مرور می کنی آرام حرفهایت را

و جمله های چرندت که می شود کامل

قدم زنان و خرامان تو پیش می آیی

سر قرار رسیدی و مانده یک مشکل

کجاست آن که برایش دروغ می گفتی؟

و این تصور مضحک که او شده عاقل

تو قهرمان دروغی؟ دروغگو بس کن

یکی رسیده و حرفت به کل شده باطل

تو هیچ گاه خودت را شبیه خود دیدی؟

شدی به شکل الاغی که مانده پا در گل!

نشست پیش من و از خودش فراوان گفت

از اتفاق از آرامش دو انسان گفت

پدر سکوت همیشه و مادرش گم شد

و دخترک غم خود به هر خیابان گفت

کسی رسید دروغی از عشق زیباتر

سؤال کرد دلت چند ، دختر ارزان گفت

ترانه خواند به گوش خدای امیدش

خدا نبود ترانه به گوش شیطان گفت

نگاه کرد به من شرمش آمد از این بیت

از اتفاق از آن . . . هر انسان گفت

تمام درد خودش را گریست ابر بهار

و قطره قطره غمش را شبیه باران گفت

پاشیده است حجم تماشا به آسمان

خورشید جان سپرده در آغوش کهکشان

پشت تمام ثانیه ها ایستاده است

یک اتفاق ساده تر از آب بی گمان

فصل بهشت یخ زده در ذهن شب ولی

در کوچه پرسه می زند آدم به عشق نان

حتی کلاغ قصه به مقصد رسیده است

مامانده ایم در تب آغاز بی زمان

شاعر سروده است خودش را به جای سیب

حوا ما رها شده در ذهن امتحان

حالا به جرم اینکه غزل چیده می شود

تبعید می شود به خودش شاعری جوان

این ابتدای قصه و آغاز رفتن است

شاعر کلاغ گم شده در عمق داستان

ای بی تو دل تنگم بازیچه توفانها

چشمان تب آلودم باریکه بارانها

مجنون بیابانها افسانه مهجوری است

لیلای من اینک من... مجنون خیابانها

آویخته دردم ، آمیخته مردم

تا گم شوم از خود گم ، در جمع پریشانها

آرام نمی یارد ، گویی غم من دارد

آن باد که می زارد در تنگه دالانها

با این تپش جاری ،تمثیل من است آری

این بارش رگباری ، برشیشه دکانها

با زمزمه ای غم بار ، تکرار من است انگار

تنهایی فواره ، در خالی میدانها

در بستر مسدودم با شعر غم آلودم

آشقته ترین رودم در جاری انسانها

دریاب مرا ای دوست ای دست رهاننده

تا تحته برم بیرون از ورطه توفانها

این دل به ماه رویت میل نظر ندارد

و آن چشم پر خمارت دیگر شرر ندارد

بشکسته ای تو قلبم با یک بهانه هر دم

بخشیدن گناهت بار دگر ندارد

من کوچه دلم را کردم گذرگه او

سهل است چون از آن جا موری گذر ندارد

وقتش شده بدانی ابلیس بی سر و پا

این عشوه ها به والله دیگر اثر ندارد

دیدارمان قیامت هر چند دانم این را

دارد جنون بر این سر ، دستی که بر ندارد

در رشته کوه های سنگین قلب تو

در قرص ماه صورتت

در آبی نیل فام چشمان تو

در ابر های ارغوانی مژگانت

در آسمان سیاه زلف تو

در ستاره سنجاق های کوچکت

در قطره قطره نم نم دیدگان تو

در رعد های شکستن دلت

دانستم

که عشق فراتر از زیباست...

دلم با دلت سرد و مغرور نیست

نگاه تو با چشم من جور نیست

فقط حاجتم از تو این است عشق

مگو این نیاز تو مقدور نیست

بیا پا گذاریم در راه عشق

بدان کوی دلبر زما دور نیست

ز چشمان بد روی تو در خفاست

بیا نو گلم چشم ما شور نیست

ز معنای گل واژه هایم بدان

مرا غیر عشق تو منظور نیست

تقدیر من این بود که نفرین شده باشم

تبدیل به این سایهّ غمگین شده باشم

تقدیر من این بود در این غارمجازی

تنهاتر از انسان نخستین شده باشم

صد بار به نزدیک لب آورد و فرو ریخت

نگذاشت که مست از می نوشین شده باشم

ترس من از این است، اگر دیر بیایی

حتی به تو و عشق تو بدبین شده باشم

روزی که بیایی و دل و دین بربایی

شاید من کافر شده بی دین شده باشم!

تقصیر جنون بود که با عقل درآمیخت

نگذاشت که دیوانه تر از این شده باشم

همین که دست تو در دستهای من باشد

نگاهت آینه آشنای من باشد

همینکه لحن تو قلب مرا بلرزاند

و بوی پیرهنت در هوای من باشد

همینکه چشم تو با من زلال بنشیند

و خنده های تو مشکل گشای من باشد!

صدای گرم تو با هر ترانه ای زیبا

دلیل زمزمه بی صدای من باشد

همینکه هم قدم و هم کلام تو بشوم

به روی هفته تو رد پای من باشد

بیا که با تو غزل در تسلسلی سبز است

بیا،بنوش،بنوشان! به پای من باشد

بیا برقص ،برقصان،که فرصت خوبیست

که دستهای تو در دستهای من باشد!

نیمه شب بود و غمی تازه نفس

ره خوابم زد و ماندم بیدار

ریخت از پرتو لرزنده‌ی شمع

سایه‌ی دسته گلی بر دیوار

همه گل بود ولی روح نداشت

سایه ای مضطرب و لرزان بود

چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه

گوئیا مرده‌ی سرگردان بود !

شمع ، خاموش شد از تندی باد

اثر از سایه به دیوار نماند!

کس نپرسید کجا رفت ، که بود

که دمی چند در اینجا گذراند!

این منم خسته درین کلبه‌ی تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سایه‌ی خویشم ، یا رب

روح آواره‌ی من کیست ، کجاست ؟

… و چای دغدغه عاشقانه خوبی ست

برای با تو نشستن بهانه خوبی ست

حياط آب زده، تخت چوبی و من و تو

چه قدر بوسه، چه عصری، چه خانه خوبی ست

قبول كن! به خدا خانه شما سارا!

برای فاخته ها آشيانه خوبی ست

غروب اول آبان قشنگ خواهد بود

نسيم و نم نم باران، نشانه خوبی ست

بيا به كوچه كه فرديس شاعری بكند

كه چشم تو غزل عاميانه خوبی ست

ـ كرج سوار شو! آقا صدای ضبط اگر …

نه خير كم نكن آقا! ترانه خوبی ست

صدای شعله ور گل نراقی و باران

فضای ملتهب و شاعرانه خوبی ست

مطابق نظر ماست هرچه هست عزيز!

قبول كن كه زمانه زمانه خوبی ست

به خانه باز رسيديم، چای می خواهيم

برای با تو نشستن بهانه خوبی ست